Voor het eerst na mijn eigen inwijding op 19 november 2011 heb ik de mogelijkheid gehad om een inwijding in de 1° graad mee te beleven, en dit eveneens bij een loge van Le Droit Humain, maar dan in Nederland.
Zoals ik reeds in mijn “Indrukken” n.a.v. mijn inwijding heb geschreven is de ceremonie van mijn inwijding deels aan mij voorbij gegaan onder meer door een hardnekkige hoest.
Ik kreeg een soort déjà vu toen een van de zusters in de tempel plots begon te hoesten. Zij kon moeilijk stoppen, zelfs niet nadat de ceremoniemeester haar een glas water had aangereikt.
Uiteindelijk heeft zij verzocht om de tempel te mogen verlaten.
Ik heb de rituelen met de meeste aandacht gevolgd en heb nogal wat verschillen opgemerkt met onze loge. De grote lijnen blijven uiteraard hetzelfde, maar de details waren toch anders.
Tot slot kan ik zeggen dat dit een zeer aangename en leerrijke ervaring was.
Ik heb gedeelten van mijn eigen inwijding herbeleefd, nu zonder hoest, en daaruit heb ik kunnen constateren dat mijn eigen inwijding toch minder de mist is ingegaan dan ik had vermoed.
Ik herkende zo goed als elke handeling en voelde soms, en wellicht samen met de nieuwelingen, de onzekerheid die gepaard gaat met de duisternis.
Dit is slechts mijn derde bezoek aan een andere werkplaats en het valt mij steeds op, en nu in Nederland nog meer, dat ik telkens als volkomen vreemdeling op de meest hartelijke wijze werd ontvangen.
Ik heb mij nog nooit ergens als nieuweling of vreemdeling zo snel thuis gevoeld als in de vrijmetselarij, maar dat is een gegeven dat ik nog wel verder zal beschrijven als ik mijn indrukken van mijn eerste jaar als L:. op schrift moet en zal zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten