We gaan naar Milaan; of niet.

Mijn werkplaats plant een bezoek aan een loge van Le Droit Humain in Milaan.
Leuk zou men in eerste instantie denken, maar toch niet zo leuk voor mij.

Ik zou wel willen overwegen om mee te gaan, maar.........

Ik ben nog nooit verder geweest dan onze buurlanden.
Ik ga nooit op vakantie.
Ik ben extreem honkvast.
Ik zit het liefst achter het huis in de tuin tussen de kippen met een boek en een goed gevuld glas.
Ik denk dat ik reisangst heb.
Ik word al een week op voorhand niet goed als ik twee dagen van huis moet vanwege mijn werk.

Wat nu?

Eerste bezoek aan een Nederlandse werkplaats.

Voor het eerst na mijn eigen inwijding op 19 november 2011 heb ik de mogelijkheid gehad om een inwijding in de 1° graad mee te beleven, en dit eveneens bij een loge van Le Droit Humain, maar dan in Nederland.

Zoals ik reeds in mijn “Indrukken” n.a.v. mijn inwijding heb geschreven is de ceremonie van mijn inwijding deels aan mij voorbij gegaan onder meer door een hardnekkige hoest.

Ik kreeg een soort déjà vu toen een van de zusters in de tempel plots begon te hoesten. Zij kon moeilijk stoppen, zelfs niet nadat de ceremoniemeester haar een glas water had aangereikt.

Uiteindelijk heeft zij verzocht om de tempel te mogen verlaten.

Ik heb de rituelen met de meeste aandacht gevolgd en heb nogal wat verschillen opgemerkt met onze loge. De grote lijnen blijven uiteraard hetzelfde, maar de details waren toch anders.

Tot slot kan ik zeggen dat dit een zeer aangename en leerrijke ervaring was.

Ik heb gedeelten van mijn eigen inwijding herbeleefd, nu zonder hoest, en daaruit heb ik kunnen constateren dat mijn eigen inwijding toch minder de mist is ingegaan dan ik had vermoed.

Ik herkende zo goed als elke handeling en voelde soms, en wellicht samen met de nieuwelingen, de onzekerheid die gepaard gaat met de duisternis.

Dit is slechts mijn derde bezoek aan een andere werkplaats en het valt mij steeds op, en nu in Nederland nog meer, dat ik telkens als volkomen vreemdeling op de meest hartelijke wijze werd ontvangen.

Ik heb mij nog nooit ergens als nieuweling of vreemdeling zo snel thuis gevoeld als in de vrijmetselarij, maar dat is een gegeven dat ik nog wel verder zal beschrijven als ik mijn indrukken van mijn eerste jaar als L:. op schrift moet en zal zetten.

Wat heeft Douglas De Coninck tegen de vrijmetselarij?

De Morgen van 21 maart 2012 publiceerde op pagina 3 een artikel van de hand van journalist Douglas De Coninck met als titel “Fikse ruzie onder vrijmetselaars”.

Ik viel bijna van mijn stoel toen ik de inleiding las waarin De Coninck stelde dat “De grootmeesters van de drie belangrijkste koepels van vrijmetselaarsloges” een brief naar hun leden hebben verstuurd waarin wordt opgeroepen om “alle contact te mijden met de Gentse loge Jan Van Eyck”.

Deze loge, die ik trouwens niet ken, zou volgens de schrijver “te vrouwvriendelijk zijn”.

Verder in het artikel wordt gemeld dat het gaat over een loge van de Alliance Maçonnique, een Franse confederatie van autonome loges.

Wanneer De Coninck schrijft dat de brief waarvan sprake uitging van de grootmeesters van het GOB, de GLB en Lithos, slaat hij de maçonnieke bal mis in die zin dat Lithos slechts een kleine vrij nieuwe confederatie is van autonome loges in België die slechts een 400-tal leden telt (zie http://vrijmetselarijvoordummies.blogspot.com/2012/01/vrijmetselarij-in-belgie-in-cijfers.html).

Als De Coninck zijn huiswerk beter had voorbereid, dan zou hij geweten hebben dat niet Lithos, maar Le Droit Humain (DH) tot de grote drie behoort.

Dat de grootmeester van DH niet bij de briefschrijvers hoort die tegen vrouwen in de loge zijn is nogal wiedes omdat de loges van DH gemengde loges zijn.

Dat echter ook Lithos meedoet aan deze vrouwonvriendelijke briefschrijfactie kan ik eigenlijk moeilijk geloven. Ik zou die bewuste brief wel eens willen zien. Volgens Jimmy Koppen, historicus aan de VUB en kenner van het maçonnieke landschap, kent Lithos zelfs geen grootmeester, maar wel een voorzitter. (zie de link drie alinea’s hoger)

De werkplaatsen van Lithos zijn tot nu toe allemaal gemengd, alhoewel er zowel gemengde, uitsluitend mannelijke en uitsluitend vrouwelijke loges kunnen worden opgericht. (zie https://www.lithoscl.org/page.asp?lid=1&id=170)

Het is niet de eerste keer dat deze journalist zijn negatieve oprispingen ten aanzien van de vrijmetselarij in het algemeen op de lezers van De Morgen loslaat.

In de krant van 29 oktober 2011 berichtte hij over een politiekorpschef die, volgens de insinuaties in het bewuste artikel, in dienst is kunnen blijven na een reis samen met een “drugsbaron” (sic), door zijn connecties in de loge.

In hetzelfde artikel schrijft DDC dat hij documenten in zijn bezit heeft waaruit een en ander moet blijken. Hij zou zelfs een ledenlijst hebben.
Ook doet hij een stuk van het rituaal uit de doeken.

Waarom doet die man dat?

Om ook even met geruchten en insinuaties te jongleren, het volgende: ik heb mij laten vertellen, maar nogmaals, dat is niet meer dan een gerucht, dat DDC zou hebben aangeklopt bij een loge, maar geweigerd werd.

Ik kan mij inbeelden dat geweigerd worden bij de loge voor sommigen een serieuze afgang betekent waardoor een zekere wrok kan ontstaan die kan ontaarden in een soort van wraak.

Ik weet het niet, en ik zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Het is niet de gewoonte om binnen de vrijmetselarij te roddelen over geweigerde profanen, maar ik acht dit scenario niet onmogelijk.

En trouwens, samenzweringstheorieën gaan er altijd in, zelfs bij journalisten als DDC die ik toch altijd als een slimme jongen heb aanzien.

Eerste indrukken na mijn inwijding

Één van de eerste opdrachten na de inwijding is het neerpennen van de eerste indrukken na de inwijding.
Ik heb dit korte opstel op de gebruikelijke wijze aan mijn werkplaats overhandigd en plaats dit nu ook op dit blogje, met dien verstande dat ik enkele passages heb gewijzigd om de maçonnieke discretie te bewaren.

Indrukken n.a.v. mijn Plechtige Inwijding.

De kern van dit korte opstel over de indrukken van mijn Plechtige  Inwijding is het feit dat ik, na een vijftal dagen alle gebeurtenissen te hebben laten inwerken, het gevoel heb dat ik iets heb gemist.

Het is een zekere intensiteit van het hele gebeuren die ik niet ben gewaar geworden tijdens de Initiatie.

Enkele mogelijke oorzaken liggen mijns inziens aan de basis van dit manco.

Alvorens mijn indrukken weer te geven zal ik de mogelijke oorzaken afzonderlijk summier beschrijven.

1.      Fysische oorzaken

Tussen mijn eerste uitnodiging en de Plechtige Inwijding ben ik ziek geworden. Elke aanwezige Zuster en Broeder zal gemerkt hebben dat ik met moeite mijn hoest probeerde te onderdrukken.

Omdat ik mijn Inwijding zo goed als mogelijk wilde volbrengen, en dan ook vond dat mijn gehoest een storend effect had op de hele ceremonie, was ik wellicht meer gefocust op het onderdrukken van mijn hoest dan op de plechtigheid zelf.

Een tweede minpunt was het ontbreken van mijn hoorapparaat. Ik heb mij moeten inspannen om alles duidelijk te kunnen verstaan, hetgeen ook weer extra moeite kostte.

Dit is enkel te wijten aan mijn vergeetachtigheid.

2.      Psychische oorzaak

Zoals ik reeds aangaf in het gesprek met de drie afgevaardigden van de werkplaats tijdens hun bezoek aan huis, heb ik al veel langer interesse in de Vrijmetselarij. Als ik mij al ergens toe engageer, en dat gebeurt zelden, dan wil ik vooreerst weten waartoe ik mij engageer. Zodoende heb ik al jaren de Vrijmetselarij gevolgd. Boeken, artikels, internet; ik wilde zo veel als mogelijk weten. Zo ben ik in mijn zoektocht ook geschriften tegengekomen die min of meer de Inwijding uit de doeken deed.

Mogelijk is het door het te veel op voorhand weten dat de Inwijding op mij een minder intense indruk heeft nagelaten dan ik had verwacht.

Ik vermoed dat ik, zodra ik de Plechtige Inwijding van een nieuwe Broeder zal hebben meegemaakt, een andere, meer intensere gewaarwording zal voelen.

3.      Indrukken

Ondanks de minpunten hierboven aangehaald heb ik een prachtige dag beleefd.

In de wachtkamer was het aangenaam warm, in tegenstelling tot de kamer waar ik de maandag daarvoor enkele vragen schriftelijk diende te beantwoorden.

De bemoedigende schouderklop die ik kreeg bij het betreden van de werkplaats, van diegene die  later een van mijn peters bleek te zijn, hetgeen ik sterk vermoedde - zie punt 2 - gaf een geruststellend gevoel.

De gang van zaken was mij min of meer bekend via allerhande lectuur; het was enkel de praktische invulling die ik uiteraard niet kende. Het was precies tijdens deze gang van zaken dat ik meer intense gevoelens verwachtte.

Het mooiste moment was toen het weer licht werd. Ik zag quasi onmiddellijk enkele collegae/vrienden van wie ik niet wist dat ze Vrijmetselaar zijn. En ze kwamen van ver. Hun aanwezigheid was mij uiterst aangenaam.

Alle Zusters en Broeders staken hun hand uit om de nieuwelingen welkom te heten en op te nemen in hun midden. Ook dit was een zeer mooi moment.

Tijdens het eindmoment van de plechtigheid ten slotte ervoer ik het enige minpunt van de dag, en ik kan het hierbij uiteraard helemaal verkeerd hebben; één blik kwam mij over als “Wat komt die hier doen?”

4.      Besluit

Ondanks de twijfel van de eeuwige twijfelaar, die nog steeds in mijn achterhoofd blijft steken, of ik er al dan niet goed aan heb gedaan om toe te treden tot de Vrijmetselarij, zijn mijn eerste indrukken overwegend positief. Ik hoop dan ook van harte dat ik eveneens bij alle Zusters en Broeders een eerste positieve indruk hebben kunnen nalaten.

Dat neemt niet weg dat dit nieuwe engagement mij opzadelt met nieuwe angstige bedenkingen die enkel mezelf in vraag stellen, zoals; houd ik dit vol? Is dat wel iets voor iemand zoals ik die zich zelden of nooit durft te engageren? Wat als ik na een tijd afhaak? Wie zal ik voornamelijk teleurstellen? Zal ik de opdrachten kunnen uitvoeren? Zal ik alle opdrachten willen uitvoeren?

Ik weet maar al te goed dat ik een moeilijk, gecompliceerd en in feite een solitair mens ben die niet altijd even goed functioneert in groepsverband en die soms moeite heeft met andere mensen om zich heen. Ik hoop, en ik zal er mijn uiterste best voor doen, dat ik desondanks een waardig maçon mag worden.

Ik heb gezegd.

Hoewatwaarwaarom?

Vandaag 28 maart 2012 start ik met een maçonniek blogje.

Op 19 november 2011 werd ik ingewijd bij een werkplaats van Le Droit Humain.

Op dit blogje zal ik mijn indrukken, bedenkingen en commentaren weergeven over mijn persoonlijke maçonnieke beleving en ook over wat er zoal verschijnt in de pers en de literatuur over de vrijmetselarij.

Alles op dit blogje schrijf ik uitsluitend uit eigen naam en bindt noch verwoordt de mening van mijn loge of de federatie Le Droit Humain!

Dit alles uiteraard met de nodige discretie zoals het een waardig vrijmetselaar past.